Er hangt een enorme wolk van bedrijvigheid in en om het Dordrechts Museum. Iedere keer weer verbaas ik me erover als er wéér iets nieuws en heel bijzonders opduikt. Het werk Eigen Schuld, met een politiek beladen knipoog naar het leenstelsel, de nieuwe Samuel van Hoogstraten waarvoor nog iets meer geld beschikbaar moet komen, het succes van Rein Dool, Jan Veth en Andere Ogen, het kan niet op. En dan ga je een kopje koffie drinken in de stad en zit je opnieuw oog in oog met Rein Dool. Het overkwam mijn vriendin Ellen bij Centre Ville. Veel mensen zullen alleen het terras kennen, waar ze zich al vroeg in het jaar in de zon kunnen koesteren met zicht op de gebroeders De Witt. Maar ga je binnen zitten in deze “gezelligste serre van Dordt sinds 1902”, dan zit je ineens tegenover een meters brede houtskooltekening van Rein Dool, die als in een spiegel de gasten en het personeel raak neerzet, zoals alleen hij dat kan. Ellen had niets teveel gezegd. Ik vroeg er een van de serveersters naar. Ja, het was een Rein Dool en hij had het zelf gesigneerd. Hoewel de onderste rand toch wat vervaagd leek door te enthousiast gezwaai met een stofdoek, ziet het er nog prachtig uit. Nee, zei het meisje, we mogen het nooit schoonmaken en het zal nooit weggewit worden. Gelukkig maar. 

Navraag bij Rein Dool zelf leverde nog het volgende op: een jaar of 15 geleden heeft hij de tekening speciaal voor Centre Ville gemaakt, geïnspireerd door het café met zijn mensen. De eigenaar had steigers neergezet en toen heeft hij op een zondagochtend in een half uur de tekening gemaakt. Sindsdien mag hij er altijd binnenkomen voor een gratis kopje koffie. Wat een mooi verhaal. Het museum is van de stad en de stad is het museum, voor wie het maar wil zien. Dank Dordrechts Museum, dank Centre Ville en dank Rein Dool! 

Marijke van Vliet