Schefferweetjes (13 en slot)
In Holland bekeek hij het werk van Rembrandt. Koningin Sophie ontving hem vriendelijk en hij dineerde met haar en de koning. Natuurlijk bezocht hij ook zijn familie en vrienden, onder wie de Dordtenaar Hendrik de Kat, die als bestuurslid van de Vereniging Dordrechts Museum ijverde voor de bevordering van de kunstzin in zijn stad. Hij trok zich het lot aan van de verdreven leden van de koninklijke familie en zocht hen op in Brussel, Londen en Weimar. Het medeleven bleek wederzijds: uiteindelijk stapte hij op instigatie van oud-koningin Marie- Amélie op 16 maart 1850 zelfs nog in het huwelijksbootje. Sophie Marin, de weduwe van generaal Baudrand, hoorde al jaren bij zijn vriendenkring en kon het heel goed vinden met Cornelia. In haar vond hij ook een gastvrouw die samen met hem de salons aan de Rue Chaptal weer tot grote bloei bracht.
Afbeelding: Ary Scheffer, Le Christ couronnant d’épines la reine Marie-Amélie, 1857. Galerie Royal Provenance.
Helaas bleef de somberheid desondanks steeds weer de kop opsteken. “Je sens que je suis un Mittelding” (ik voel me een middelmatige figuur) schreef hij aan zijn broer. Zijn neef Lamme hielp hem door hem zoveel mogelijk opdrachten te bezorgen: als Ary werkte, had de zwaarmoedigheid minder vat op hem. Zijn gewoonte zich altijd in te zetten voor degenen die hulp nodig hadden, hielp hem ook. Zijn broer Arnold werd ziek. Arie nam hem in huis en verzorgde hem samen met Sophie en Cornelia tot het laatst (1853). Diens zoontje Ariel bleef bij Ary, die hem verder opvoedde als zijn eigen kind.
Afbeelding: Ary Scheffer, Françoise-Louise-Sophie Marin (1805-1856), Musée de la Vie romantique.
Zo bleven rouw en vreugde elkaar afwisselen. In 1856 overleed Sophie, na een periode van intensieve zorg voor haar oude moeder. In hetzelfde jaar trouwden Ernest Renan en nichtje Cornélie Scheffer. De aangetrouwde neef bleek een aanwinst voor de salons van de Rue Chaptal. In 1858 reisde Ary nog een keer naar Londen in verband met een sterfgeval in de familie d’Orleans. De reis bleek te zwaar en hij kwam ziek terug. In Argenteuil overleed hij tenslotte, omringd door zijn naasten. Zijn laatste woorden waren: “René, laissez-moi peindre, je m’arrangerai un chevalet sur mon lit.”
(René, laat me schilderen, ik zal een ezel op mijn bed zetten).
Marijke van Vliet, cie-lid PR
