Otto Dicke

In de tijd dat ik nog jeugdboeken las, ging het mij meestal om de tekst. Boeken zonder plaatjes had ik net zo lief. Maar er was één uitzondering: de boeken met illustraties van Otto Dicke. Zijn tekeningen hadden zoiets aantrekkelijks, een lichtheid en vaart die een belofte voor de toekomst schenen in te houden. Zo’n toekomst waar ik als jongere van droomde. Zij voegden zoveel toe aan het lezen, dat ik de naam van de tekenaar opzocht en nooit meer ben vergeten. Nu het museum een overzichtstentoonstelling van zijn werk presenteert begrijp ik des te beter wat ik vroeger zo fascinerend vond in zijn werk. Wat een kunstenaar, wat een diversiteit. De portretjes van zijn gezin laten ons door zijn ogen met liefde kijken naar de mensen die hem het naast stonden. In de serie over Japan delen we in zijn verbazing over die verre, voor de meeste Europeanen toen nog onbekende, sprookjesachtige wereld, zijn honger om meer, en meer en nog meer in zich op te nemen. Met hem zien we stukje bij beetje het oude Dordt verdwijnen om plaats te maken voor wat op dat moment voor sommigen beter leek. Met Otto Dicke kijken we terug naar de wereld van toen, de jaren ’50, ’60, ’70. Kinderen lazen boeken, steden gingen op de schop en nieuwe mogelijkheden om te reizen dienden zich aan.

Veel plezier!

Marijke van Vliet