In gesprek met
Vertelt u ons iets over uw achtergrond?
Ik heb ooit voor de Verenigde Naties gewerkt en een lange tijd een drukkerij – De Longte Dordrecht – gehad. Een kapitaalintensief bedrijf waarin we onder andere kunstboeken drukten. Voor mij is het altijd belangrijk geweest om gedachten om te zetten in beeld. Van boeken produceren tot en met het ’s avonds belichten van de drukkerij.
Samen met het Dordrechts Museum hebben we op een creatieve manier geprobeerd het Gezicht op Dordrecht van Van Goyen terug naar Dordrecht te halen. We gebruikten daarvoor de ‘caravan van het jaar’ waarop we het schilderij aanbrachten. Ik kreeg een parkeervergunning voor de Drechtsteden waardoor we onze wens in wijde omtrek tot uiting konden brengen.
En dan voorzitter van Pictura….
Ik ben nu twee maanden bezig en heb heel veel informatie tot me moeten nemen. De organisatievorm spreekt me aan: klein, maar met 120 kunstenaars die allemaal productief zijn en graag willen exposeren. We hebben dit jaar al vijf exposities gehad. Ik besef dat Pictura in de loop van de 250 jaar veranderd is, van tekengenootschap naar een podium voor hedendaagse kunst en wie weet wat de toekomst brengt, een voorzitter is daarin niet bepalend. Bovenal vind ik het mooi dat ik daar levende kunstenaars bezig zie. Ook kun je Pictura niet los zien van instellingen eromheen, zoals het Dordts Museum. Daar zie ik wel een taak voor me.
Hoe viert Pictura zijn 250-jarig bestaan?
Op de website (www.pictura.nl) staat een ambitieus programma en een deel daarvan hebben we al achter de rug. Gewerkt wordt aan een symposium in oktober waar, hopelijk, gespiegeld wordt met andere kunstgenootschappen. Er wordt een film gemaakt van de festiviteiten. Daarnaast zijn er de reguliere 8 tot 9 mooie tentoonstellingen. Er wordt nog gedacht over modeltekenen. Aan de oevers van Papendrecht en Zwijndrecht zal het gezicht op Dordrecht worden getekend of geschilderd door mensen die dit graag samen met een Pictura kunstenaar willen doen. Er vinden activiteiten met andere partners plaats, zoals De Witt Filmtheater en het SOC (Samen Ontwikkelen door Cultuur). Belangrijk is vooral dat Pictura zichtbaar is in de stad en samenwerkt met de mensen in die stad.
Dat is veel. Hoe werkt dat bij Pictura?
Het is zoals ik zei een kleine organisatie maar met een enorme productie. Voor elke expositie aanmelden, selecteren, uitvoeren en intern en extern (pers!) communiceren is veel werk! Er is enthousiasme en wat ik ook fijn vind, is de betrokkenheid van veel jonge mensen, ook in het bestuur. Ik hoor dat men zich welkom voelt. Dat je voor niets en vrij kan binnenlopen, er zijn zolang als je wilt, en vragen kan stellen. Dat is wel heel mooi van Pictura, een heel oude gemeenschap die de toekomst min of meer in huis heeft.
We programmeren gedifferentieerd in drie zalen, gebruikmakend van uiteenlopende technieken en materialen. Natuurlijk zijn we beperkt in wat we in het oude statige pand kunnen en mogen en we hebben – anders dan bij een museum – minder informatie over bezoekersaantallen en andere data vanwege het feit dat er geen meldpunt is bij binnentreden.
Wat is uw favoriete werk in het Dordts Museum en waarom?
Dat zijn er meer en om verschillende redenen. Kunst is voor mij niet alleen kijken maar ook ondergaan. Het Drielse veer van Gabriel (afbeelding hiernaast); ik ga altijd even kijken als ik er ben, voor mij een mengeling van nostalgie en vrede, een verloren paradijs misschien.
En soms beïnvloedt kunst je. Ik ben betrokken geweest bij een zesdelige AVRO-serie waar we met een boot zochten naar de plek van waar van Goyen zijn ‘Gezicht op Dordrecht’ geschilderd moet hebben. Ik leerde dat het vele water rond Dordrecht eigen cumuluswolken produceert. En toen ik met mijn Van Goyencaravan op het Scheffersplein stond, wilde een jongetje binnen kijken, hij was teleurgesteld dat hij niet die geschilderde stad binnenstapte. Zo werkelijk kan een beeld zijn.
